पोखरा । तनहुँ म्याग्दे घर भएका कमल परियारको दिनचर्या फेवातालमा माछा खोज्दै बित्छ । दोस्रो चरणको लकडाउन सुरु भयो र उनी बेरोजगार हुनपुगे । दैनिक ८/९ समय कमाउने बाटो पनि बन्द भयो ।
कमाइ हुने काम नपाए पछि उनी बल्छी बोकेर हानिन्छन् फेवाताल । घरबाट निस्कनु अघि कामको खोजीमा हुन्छन् तर यो समयमा काम भेट्न मुस्किल छ । तालका माछा बल्छीमा परे उनको पेटमा सजिलै खाना पर्छ नत्र मुस्किल ।
म्याग्देबाट पोहोर साल लकडाउन हुनुअघि पोखरा आएका हुन् उनी । तनहुँमा पनि मजदुरी गरेरै खाने परियार पोखरामा धेरै कमाइ हुने सपना साँचेका थिए । दूधे बच्चा काखमा च्यापेर पोखरा आएका उनको साथमा श्रीमती र ठूली छोरी पनि छिन् । सानी छोरीको लालनपालन र ठूली छोरीको पढाइ खर्च दैनिक ज्यालाले चलेकै थियो । डिहीको पाटनमा रहेको एउटा कोठाको भाडा पनि तिरेकै थिए ।
सबै बन्दोबस्त मिलाएर केही रकम जम्मा गर्ने योजना बुनिरहेका बेला पोहोर साल लकडाउन भयो । ४ जनाको परिवार कोठामै बसे । जेनेतन बिहान बेलुका हातमुख जोडेकै थिए । स्थिति सामान्य बन्दै गयो । उनी फेरि काममै फर्किए । उनको दिनचर्या सामान्य स्थितिमा पुग्न के आँटेको थियो फेरि लकडाउन भयो ।
लकडाउन भए पनि निर्माणको काम रोकिन्न भन्ने सुनेका उनले बिहान उठ्ने बित्तिकै कामका लागि फोन हान्छन् । आफ्नै ठेकदारले काम छैन भन्ने जवाफ दिएपछि चिनेकालाई सम्पर्क गर्छन् । काम गर्न भनी घरबाट निस्केका उनलाई धेरैजसो फेवाताल किनारमै भेटिन्छ । काम नभएपछि उनी बेलुकाको छाक टार्न बल्छी हान्न गएका हुन् । माछा भएपछि तरकारी किन्न नपर्ने उनको भनाइ थियो ।
आजभोलि उनले ठेकदारलाई फोन घुमाउने, फिल्डमा गएर घुम्ने धेरै भएको छ । कामका लागि साइकल लिएर तुफान भाग्दा पनि कहिले अर्कैले काम गरिसकेका हुन्छन् भने अहिले ठाउँ नचिनेर त कहिले फोन नलागेर फर्कनुपरेको तीतो अनुभव छ उनीसँग । अघिल्लो हप्ताको बुधबार पनि उनी फेवा किनार बल्छी हान्दै थिए । ‘बिहानै ठेकदारले पामेतिर काम छ, आऊ भन्नुभयो,’ उनले भने, ‘जान त गएको हो कता हो ठाउँ पनि चिनिनँ, ठेकदारको फोन पनि लागेन ।’ उनले बिहान बेलुका छाक टार्नै धौ धौ परेको बताए । ‘पहिला ३ जनाले मात्र खान्थ्यौं, अहिले त सानी छोरी पनि डेढ वर्षकी भइसकिन्,’ उनले भने, ‘दिनभरि मारेको माछा बेलुका घर लग्दा जहान पनि खुसी हुन्छन्, मलाई पनि खुसी लाग्छ ।’
जसोतसो खाना पु¥याएका उनलाई महिनाको ५ हजार कोठा भाडा टाउको दुखाइको विषय बनेको छ । अघिल्लो लकडाउनमा १ महिनाको कोठा भाडा छुट पाएका थिए । अघिल्लो लकडाउनमा १ महिनाको कोठाभाडा छुट दिएको भए पनि यो पटक के हुने निधो नभएको उनले सुनाए । गत वर्ष ३ ठाँउमा नाम लेखाउँदा राहत नपाएका उनको यो पटक पाउँला भन्ने आशै मरेको छ ।
उनी नजिकै बल्छी थापिरहेका पोखरा मासबारका अर्बिन गुरुङको पनि पीडा उस्तै छ । सामान्य परिवारका उनले लकडाउनकै कारण पढाइलाई निरन्तरता दिन पाएका छैनन् । कजेल पढ्दै घर खर्च जुटाउन बुबा आमालाई सहयोग गर्छु भन्ने सपना फेवातालको पानीको छालसँगै बहेको छ । उनको परिवारमा ६ जना भए पनि २ दाजुहरु घर बस्दैनन् । अहिले बाबुआमा, हजुरबुवा र उनीमात्र छन् । हजुरबुवा बिरामी छन्, बुवाले घर बनाउने काम गर्छन् । तर निषेधाज्ञापछि अवस्था फेरिएको छ । बुवाले काम पाउन छाडेपछि उनी फेवाको माछाले घर धान्छु भनेरै फेवातिर हानिन्छन् । बल्छीमा दैनिक २÷३ किलोजति माछा पनि पार्छन् ।
उनले मारेको माछा घर नपुग्दै किलोको साढे २ सयदेखि ३ सयको भाउमा बिक्छ । बिहान खाना आएर घरबाट निस्कने उनी माछा बेचेर तिउनताउन र मरमसला किनेर बेलुका घर पुग्छन् । कहिलेकाहीं रासन पनि किन्न भ्याउँछन् र बचेको पैसा आमालाई दिन्छन् ।
Related News
सम्बन्धित समाचार
त्रासैत्रासमा तंग्रिदै कागबेनी
१३ वटा मुद्दा चलेका एक युवा पोखराबाट अटोमेटिक पेस्तोलसहित पक्राउ
कतारी अमिर स्वेदश फिर्ता : पोखरा–कतार उडान माग
मानवअधिकार आयोगसमक्ष द्वन्द्वपीडित समुदायको ज्ञापन
कास्कीमा एसइई उत्तरपुस्तिका परीक्षण रोकियो
hero news full width
मुख्य समाचार
मनिपालमा अत्याधुनिक एमआरआई मेसिन
गण्डकीमा डायलाइसिसका लागि अब पालो कुर्न नपर्ने
वैशाख १२, २०८१स्वदेश फर्किए कतारी अमिर
वैशाख १२, २०८१कतारका अमिरको भ्रमणसम्बन्धी खबर प्राथमिकतामा, विपिनको रिहाइ ‘मुख्य विषय’
वैशाख १२, २०८१रोजगार खोज्दै मेलामा
वैशाख १२, २०८१कतारी अमिरलाई ‘रुद्रकली’ र ‘खगेन्द्रप्रसाद’ !
वैशाख ११, २०८१