१. चीनलाई उद्गम स्थल बनाएर फैलिएको कोरोना भाइरस विश्वव्यापी भएको छ । यो कोरोना भाइरसले विश्वव्यापी सन्त्रास फैलाएको छ । यो भाइरस पाँच दर्जन भन्दा बढी देशमा फैलिएको छ भने यसले तीन हजार भन्दा बढी मानिसको ज्यान लिएको छ । यतिबेला नेपालमा ठूलो सन्त्रास फैलिएको छ ।
२. यो हाम्रो लागि सुखद कुरा हो कि नेपालमा यो रोग त्यसरी देखिएको छैन र त्यसले नोक्सान पनि गरेको छैन । चीनबाट फर्काइएका १७५ जना विद्यार्थीहरुमा पनि त्यसको कुनै लक्षण देखिएन र ती १७५ जना १४ दिन क्वारेन्टाईनमा बसेर सकुशल आआफ्नो घर फर्किएका छन् ।
३. तैपनि नेपाल कोरोनाको उच्च जोखिममा रहेको छ । यो कुरा सरकारदेखि सर्वसाधारणसम्मले भन्ने गरेका छन् । यसको हल्लामात्रले पनि एउटा त्रासको वातावरण छाएको छ । सर्वत्र सजग र सतर्क हुन अपिल गरिएको छ र ठूल्ठूला समारोह आदि नगर्न आग्रह पनि गरिएको छ । धेरैले कार्यक्रम परिवर्तन गरी भेला रद्द पनि गरेका छन् ।
४. सरकारले पनि आफ्नो तैयारी गरिरहेको जनाएको छ । तर के कति तैयारी गरिरहेको छ त्यो सबै बाहिर आएको छैन । त्यसमा पनि सरकारले अहिले सोचेजति तैयारीले पुग्ने हो कि होईन, त्यो पनि निश्चय छैन । काठमाडौंमा १७५ जनालाई क्वारेन्टाईनमा राख्ने ठाउँ खोज्न र व्यवस्था मिलाउन त दुई हप्ताभन्दा बढी लागेको थियो ।
५. फेरि अलिे अस्पताल, चिकित्क र नर्सहरुको मात्र कुरा होईन, औषधी मूलोको कुरा पनि हो । रासन पानी आदिको बन्दोवस्तको कुरा पनि छैन । भारतले केही औषधीमा प्रतिबन्ध गर्नसाथ त्यसको असर नेपाली बजारमा परेको छ । मास्क पाउन गा¥हो भएको छ । बजारमा त्यसको ब्ल्याक मेल भएको छ ।
६. मास्क सर्वसुलभ कसरी गर्ने, त्यो नै चुनौती भएको छ । सरकारले सजग र सतर्क रहन त भन्दैछ तर कसरी सजग र सतर्क रहने त्यही समस्या छ । यस्तोमा कसैले हल्का किसिमले हामीले सबै तैयारी गरेका छांै भनेर हुँदैन । के–के तैयार गरिएको छ, त्यो बाहिर आउनु पर्दछ । काम पारदर्शी हुनुपर्दछ ।
७. कोरोना हाम्रो देशमा नआवोस । हाम्रो पहिलो प्रयास त्यही हुनु पर्दछ । कतै देखिन थाल्यो भने सबै मिलेर हटाउने प्रयास गर्नु पर्दछ । यस्तोमा कसैले मौकाको फाईदा उठाउनु हुंदैन । सबैको सहयोगपूर्ण भावना हुनु पर्दछ र एकले अर्काेलाई सहयोग गर्नुपर्दछ । राष्ट्रिय भावना देखाउने यस्तै बेलामा हो ।