देशले उन्नति र विकास गर्न नसकेकोमा जतासुकै चासो र चिन्ता बढिरहेका छन् । जनताको त्यो चिन्ता बुझेर प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहालले आफू प्रधानमन्त्री भएपछि जनतालाई आश्वस्त पार्दै भनेका थिए, ‘अब आफूले बोल्ने होइन, काम गरेर देखाउने हो ।’ उनले त्यो प्रतिबद्धता व्यक्त गरेको पनि ३ महिना बितेको छ । यस बीच न उनले कुनै दिन भाषण गर्न छोडेका छन्, न कुनै काम नै गरेका छन् । १६ वटा मन्त्रालय काखी च्यापेर उनले दिनहूँ लामो–लामो भाषण गरिरहेका छन् । जनतालाई अर्ती उपदेश दिइरहेका छन् । देश संकटतिर गइरहेको छ । तर राजनीतिक पार्टी र पार्टीका नेताहरू कहिल्यै त्यो संकटबारे विचार विमर्श गरेको देखिँदैनन् । उनीहरूलाई आफ्नै चिन्ता छ । आफ्नै पार्टीको चिन्ता छ । उनीहरू भनिरहेका छन् कि उनीहरूलाई मन्त्रिपरिषद्मा सम्मानजनक सिट चाहिन्छ, महत्वपूर्ण मन्त्रालय चाहिन्छ । गठबन्धनका पार्टीहरूको ध्यान सबै सरकारमा अड्किएको छ । तर सरकारले कहिले पूर्णता पाउँछ, त्यो भन्न सकिँदैन ।

निर्वाचनको बेला केही आशलाग्दो संकेत देखिएको थियो । नयाँ पार्टीहरू उदाएका थिए । नयाँ पार्टीले नयाँ विचार ल्याउने अपेक्षा गरिएको थियो । नयाँ पार्टीले राजनीतिमा र समाजमा देखिएको विकृति र विसंगति औंल्याउनेछन् र त्यसलाई हटाउन आन्दोलन गर्ने अनुमान गरिएको थियो । तर त्यस्तो विरोधको स्वर कतै सुनिएन । यत्तिसम्म कि प्रधानमन्त्री दाहाल लामो समय अनिर्णयको बन्दी भएर रहँदा सबै पार्टीहरू प्रधानमन्त्रीले आफ्नो पार्टीलाई १ सिट बढी दिन्छन् कि अलि महत्वपूर्ण मन्त्रालय दिन्छन् कि भनेर उनैको मुख ताकेर बसिरहेका छन् ।

सत्ताको लोभ भनेको अचम्मको विषय हो । यो कहिल्यै पूरा हुँदैन । हामीकहाँ धेरै पटक मन्त्री भएकाहरू छन्, प्रधानमन्त्री भएकाहरू छन् । तर तिनीहरूले कहिल्यै अब त मलाई पुग्यो भनेर भनेका छैनन् । सत्ताको अर्को विशेषता के पनि छ भने सत्ताको लोभ गरेपछि र सत्तामा पुगेपछि त्यसको क्रान्तिकारी हतियारमा खिया लाग्दै जान्छ र भुत्ते हुन्छ । सत्ताको स्वाद मीठो हुन्छ । त्यो स्वाद एक पटक चाखेपछि मानिस त्यसबाट टाढा जान सक्दैन । हाम्रो अधिकांश पार्टीहरू क्रान्तिको नामबाट जन्मेका छन् । तर ती पार्टीमा अहिले नियालौं भने क्रान्तिको अवशेष भेट्टाउन धेरै उत्खनन् गर्नुपर्ने अवस्था छ । देशमा धेरै राजनीतिक क्रान्ति भए तर त्यो क्रान्तिको भावनालाई निरन्तरता दिने प्रयास भएन । त्यसअनुसार सामाजिक परिवर्तन भएन । संस्कृतिको विकास भएन । जसको कारण परिवर्तनका संवाहकहरू पानीको फोका जसरी निस्कन त सक्छन् तर निरन्तर रहिरहन सक्ने अवस्था छैन ।