यतिबेला देश अस्तव्यस्त छ । जनता रोगले भन्दा भोकले मरिरहेका छन् । यही बेला नेपालको राजनीति भने विदेशीको जालोमा फट्फटाई रहेको छ । नेपालका नेता विदेशीको चाकडी गरेर हामी माथि लुट गरिरहेका छन् । अझै नेपालीको दानापानी खाएर छिमेकीको गाना गाएर दोहोरो अंकले आर्थिक वृद्धि गरिरहेका छन् । हालै सार्वजनिक भएको कोरोना उपचार खर्चले त्यही भनिरहेको छ ।
अहिले यसरी बन्दाबन्दीमा पर्नुपर्ने, दिनप्रतिदिन कोरोना संक्रमण खरायोको गतिमा दौडिरहने, सरकार कुम्भकर्ण जस्तो निदाइरहने । दिनहुँ छिमेकी राष्ट्रबाट कोरोनाका संक्रमण भएका नेपाली दाजुभाइ भित्रिइरहनु यी सन्दर्भका दोषी अरु कोही नभएर हाम्रा नेता नै हुन् । उनीहरुकै कारण आज यो अवस्था सिर्जना भएको छ । किनकि नेपालमा भएका प्रायः उद्योगधन्दा धेरै जसो नेता र पार्टीहरुले निजीकरणको नाममा ध्वस्त बनाए । दाताले सहयोग दिएका उद्योग बेचेर खाए, यी उद्योगधन्दामा काम गर्ने नेपाली जनता विदेश जान बाध्य कसले बनायो ? जसको सहज उत्तर हाम्रा अहिलेका नेताहरुले । देशमा परिवर्तन गर्ने नाममा, देश सिंगापुर बनाउने नाममा हामी जस्ता सोझा–साझा नेपाली जनतालाई मैदानमा उतारेर, जनवाद लोकतन्त्र, समाजवाद अनि साम्यवादको दुहाई दिएर कति नेपाल र नेपालीको धन जनको क्षति गराए । एक पटक मात्र होइन अनेकन पटक त्यस्ता आन्दोलन भएका छन, त्यो शान्तिपूर्ण होस् या रक्त क्रान्तिको नाममा होस् ।
देशमा विभिन्न त्याग र बलिदान भए । विभिन्न राजनीतिक परिवर्तन भए । तर स्वरुप उस्ताको उस्तै । नेता फरक भए, नेता बदलिए, देशको मुहार फेरिएन । नेताको दैनिकी विकास भयो, देशको विकास भएन । झन् गरीबीतिर लम्कदै गयो । यसको असर आज चारैतिर देखिएको छ । तर मेरो आशय जनताको सहभागितालाई अवमूल्यन गर्न खोजेको पक्कै होइन । जनताको त्याग र बलिदानलाई उच्च समान गर्नै पर्छ । देशमा भएको सीमित विकासलाई असीमित अमूल परिवर्तन र विकास गर्ने छौं भन्दै, हो मा हो मिलाउन लगाइयो । आज म जस्ता नेपाली जनतालाई पछुतो पक्कै लागेको हुनुपर्छ । यिनीहरुलाई किन चिन्न सकिएन ? आज यतिसम्म नाङ्गिए कि, यिनीहरु को हुन् यिनीहरुको चिनारी के हो ? छुट्याउनसमेत गाह्रो भयो र आज आएर बल्ल चिन्न सकियो । यिनीहरुको असली अनुहार उदांगो भएको छ । यिनीहरु को हुन् र कसका लागि काम गर्दै छन् ? नेपाली नेताका लागि नेपालको राजनीति एक व्यापारीको व्यापार जस्तो छ । जुन व्यापारको मुनाफाले उनीहरु समृद्ध देश अमेरिकाका धनी व्यापारी भन्दा माथि पुगेका छन् ।
कोरोनासँग सङ्घर्ष गर्नु पर्ने बेलामा सरकार आफनै अन्तरसघर्ष र विदेशीको इच्छा पूर्ति गर्नमा तल्लित देखियो । भारत लगायत बिदेशमा रहेका केही नेपाली बाहेक सायद ३ महिना अगाडि कोही संक्रमति थिएनन । यदि सरकारले त्यो बेला चाहेको भए भन्न सक्थ्यो । अवस्था कोभिड १९ को अझ खराब बन्न सक्छ ।
हिजो भगवान् नै यिनै नेता हुन् भनेर यिनीहरुले जे–जे भने, हामी जनताहरु पछि लाग्यौ । राजाले लुटे, देश विकासमा राजा बाधक बने भन्न लगाइयो । हामीले हो मा हो मिलायौ र गणतन्त्र ल्यायौ । बहुमत भएन भने भारी बहुमत दिऔ, धर्म संस्कृतिले विकास गर्न दिएन भने हामी चुप बस्यौ । इसारामा रातरात धर्म निरिपेक्ष गरियो त्यसमा पनि मौन बस्यौ । यो मात्र होइन, हाम्रा पुराना पुर्खाको चिनारी र धर्म संस्कृति मास्दा अनि होलिवाइन प्रकरणसम्म पनि चुप बसेकै हो । विडम्बना हाम्रा दलाली नेताबाट हामी माथी यहाँसम्मको धोका हँुदैछ भन्ने कुरा बुझ्न सकेनौ । नेताको नियत राम्रो भएको भए हाम्रो देश विकास हुन्थ्यो नै । भएका कलकारखाना, उद्योगलाई संरक्षण गर्दै अरु उद्योग र रोजगार सिर्जना हुँदै जाँदो हो । बिडम्बना, यिनीहरुको सोच देश जनताको विकास होइन, आफू र आफ्नाको सक्दो विकासमा लागेको देखिन्छ । चरनाम नाङ्गिदा पनि यिनीहरुलाई होस् हुँदैन । नेपाल र नेपालीको हित चाहने भएको भए एमसीसी पास गर्नुपर्छ भनेर बस्ने थिएनन् । हामी जनताले बोल्न पर्ने थिएन । यिनीहरु एकमतले खारेज गर्ने थिए । सिमानाका बारेमा हामी जनताले बोल्नु पर्ने थिएन । हाम्रो काम यिनीहरुको स्वागत गर्ने मात्र हुने थियो । बिडम्बना, हामी जनताले यिनीहरुलाई बाटो देखाउनु पर्ने खबरदारी गर्नु पर्ने त्यति गर्दा पनि उनीहरुको गलत बाटो हामीले हिँड्नु पर्ने ? महाकाली सन्धि गर्दाको तितो यथार्थले समेत पोल्न नसकेर अझ लाज पचाएर सरकार पक्ष र प्रतिपक्ष हुनु दुखद् हो । विभिन्न काण्ड र झुण्डहरु मौलाएर चारैतिरबाट घेरिदा पनि आफ्नो कमाउ धन्दाको व्यापार बिस्तारमा उनीहरु व्यस्त छन् । जसरी हुन्छ कमाउनिष्ट बन्नु उनीहरुको दैनिकी हो । यसैले राष्ट्रघातीहरुले गणतन्त्रको पवित्र नाम भित्र कालो धब्बा पोतिदिएका छन् ।
कोरोनाको मामिलासरकार धेरै पटक चुक्यो । यही बीचमा धैरै काण्डहरु भए, तिनीहरुको फेहरिस्त तयार पारिरहनु पर्छ जस्तो लाग्दैन । तर सत्य के हो भने कोरोनाबाट जोगिन हामीलाई प्रसस्तै समय मिलेकै हो । कोरोनासँग सङ्घर्ष गर्नु पर्ने बेलामा सरकार आफनै अन्तरसघर्ष र विदेशीको इच्छा पूर्ति गर्नमा तल्लित देखियो । भारत लगायत बिदेशमा रहेका केही नेपाली बाहेक सायद ३ महिना अगाडि कोही संक्रमति थिएनन । यदि सरकारले त्यो बेला चाहेको भए भन्न सक्थ्यो । अवस्था कोभिड १९ को अझ खराब बन्न सक्छ । नेपाल अब यो मितिबाट लकडाउनमा जादै छ । यो मितिबाट, यो मितिसम्म भारतलगाएत विभिन्न रोजगारीमा जानु भएका नेपालीहरु आउनु होला । यो अवसर तत्काल दिन सकिने छैन भनेर भन्न सक्नु पर्दथ्यो । उल्टै सरकार तिनीहरु नेपाली नै होइनन्, मात्र गुलामी गर्न विदेशिएका हुन् भन्ने जस्तो व्यवहारमा तल्लिन भयो । सरकारलाई लागेन तिनीहरुले आफुलाई बेचेर पनि देशलाई गुलामी हुनबाट बचाएका छन् । अर्थतन्त्र बचाएका छन् । तिनीहरुको उक्त योगदान नभएको भए यी नेताहरुले भ्रष्टाचार, घुसखोरी गर्ने पैसा कहाँबाट आउथ्यो नेताज्यू ? आजका दिनसम्म आइपुग्दा कति नेपाली संक्रमित भए, कति रोए, कति त्यही देशमा बिलिन भए, कति खान र बस्न नपाएर बिजोग भएको सुन्नु परेको छ । कति हिँड्दा हिँड्दै प्राण त्याग गरे । आफ्नो घर परिवार बनाउँछु अनि देशलाई पनि टेवा पुग्ने छ भनेर गएका होइनन र ? पहिले पनि ल्याउनु अहिले पनि ल्याउनु नै थियो । कमसेकम त्यो बेला संक्रमण बढेको थिएन । आफ्ना छोराछोरी जस्तै माया गर्नु सरकार र राज्यको दायित्य थियो । सरकार यहीँनेर चुक्यो आफ्नै छोराछोरीलाई अर्काको भरमा जिम्मा लगाई अर्काका छोराछोरीलाई पालेर बस्यो । सरकार बोर्डरमा रोएका चित्कारलाई बसुरीको धुनमा सम्झेर नाँचिरह्यो । कैयौं नेपाल आमाका वीर सपुतले लामो पैदल यात्रा गर्दै पैतालामा फोका र पिठ्ठुमा पोका लिएर आइरहँदा आफ्नो घर परिवार त के नेपालसम्म प्रवेश गर्न नपाई आफ्नो इहलिला समाप्त गर्नु प¥यो । साच्चै दुःखीका आँसुले कसलाई सराप्छ सरकार ? ती आँसु तिमीलाई लाग्लान् नि नलाग्लान् ?
पिसाब फेरेपछि दैलो देखेँ भने जस्तो पुरानो उखान । सरकारले कोरोनाले आक्रान्त भएपछि हिजोदेखि रोइरहेका छोराछोरीलाई भित्र्यााएर पनि सहज तरिकाले क्वारेन्टाइनमा राखिएको छैन । बेलामा चेकजाँच गरिएको छैन । मानिसको मृत्युपछि चेक जाँच गरिएको छ । केही दिनको फरकमा आएका मानिस र तत्काल आएका मानिसलाई अलग गरिएको छैन । समयको हिसाबमा फरक फरक राख्नु पर्ने हो । पशुपन्छी, माछा र कुखुरा पाल्दा त समयको हिसाबले अलग गर्ने गर्छन् तर हाम्रो सरकार भने यो के गरेको छ उदेक लाग्दो छ । धेरै भन्दा धेरै मानिसलाई एउटा कोठामा राख्नु खतराको संकेत हो । कसैलाई संक्रमण भएको रहेछ भने नभएकोमा सजिलै सर्नेछ । यो अस्तव्यस्तका बाबजुद कोरनाबाट छिटै छुट्कारा पाउन मुस्किल हुने देखिन्छ ।
ओम्नी काण्डपछि स्वास्थ्यमन्त्री कहाँ छन् थाहा छैन । सायद उनी घरमा पाहुना व्यवस्थित गर्दै होलान् । अहिले पनि नेपाल यो सुन्दा र देख्दा लाग्छ हाम्रो देशमा हामी नेपालीको सरकार छ या विदेशी पराइको ? नेपालको सरकार विदेशीले बनाइदिन्छ । नेता विदेशीले चुनिदिन्छ । हाम्रो एजेन्डा विदेशीले तयार गरिदिन्छ । अनि कसरी हाम्रो देश बन्छ ? कसरी विकास हुन्छ ? अनि कसरी नेपालीहरु देशमै रोजगारी पाउँछन् ? जबसम्म राष्ट्रले योग्य नेता पाउने छैन, तबसम्म यो रीति दोहोरिने छ । नेपालीहरु विदेश गइरहने छन्, कोरोना र कोरोना जस्तै रोग भित्रिइरहने छन् । यो भित्रनुमा भारत र अन्य मुलक गएका नेपालीको दोष होइन । कोरोना भित्रनुमा मुख्य कारण हाम्रै सरकार र नेताको दोष हो । कोरोना रोगीलाई घृणा र हेला होइन उनीहरुलाई उच्च सम्मान गरौ । उनकै कारण हाम्रा नेता र सरकारमा बस्नेहरु धनी भएका छन् । हिजो यिनै नेतालाई धनी बनाउने यी नेपाली आमाका दुःखी छोराछोरीको आँसु लाग्ला कि नलाग्दा यही सोचिरहेछु ।
Related News
सम्बन्धित समाचार
कास्की कांग्रेसको शिखर पुरूषको अवसान
जून ओर्लेको रात र त्यसको आलोक
नयाँ बिहानी: आदर्श समाजको २९ औं वर्ष
गण्डकी प्रदेश प्रशिक्षण प्रतिष्ठानका ४ वर्ष र आगामी कार्यदिशा
राणा कालमै हलो जोत्ने क्रान्तिकारी पं. मुक्तिनाथ
hero news full width
मुख्य समाचार
बुटवल पावर कम्पनीले ल्यायो विद्युत् महसुल बढाउने प्रस्ताव
क्षत्री समाज नेपालमा पोखराका रिव, महासचिवमा कृष्ण
वैशाख १६, २०८१यस्तो छ लगानी सम्मेलनको कार्यतालिका
वैशाख १६, २०८१नेपालमा लगानीकर्ताका लागि उपयुक्त वातावरण र सहि अवसर छ : महासंघ अध्यक्ष ढकाल
वैशाख १६, २०८१बुढ्यौलीमा भेडीगोठ मोह
वैशाख १६, २०८१पर्यटन प्रवद्र्धनमा गण्डकी र मधेश प्रदेशबीच सहकार्यको प्रतिबद्धता
वैशाख १६, २०८१