केही समयदेखि नेपाली कांग्रेसले आफ्नो सांगठानिक सक्रियता देखाएको छ । तर जति सक्रियता देखाएको छ, उति पार्टीभित्र विवाद बढ्दैछ । ग्रुपिजमको रेखा गहिरोसँग कोरिँदैछ । संस्थापन पक्ष र इतर पक्ष भन्ने कुरा पार्टीमा साधारण भएको छ । विषयगत मामिलामा पक्ष र विपक्ष हुन, एक बाझिनु स्वाभाविक हुन्छ, त्यो हुनु पनि पर्दछ । प्रजातन्त्रका पर्यायवाची भएको पार्टीमा प्रस्ट, छलफल, विचार विमर्श हुनु पर्दछ तर स्थायी विभाजनले राम्रो परिणाम दिँदैन । तैपति ग्रुपिजम कांग्रेसको विरासतदेखि रही आएको छ । सुरुमा बिपी कोइराला र मातृकाप्रसाद कोइरालाको ग्रुप थियो भने त्यस्तो ग्रुप पछि पनि अस्तित्वमा रहिरहेको त्यसको इतिहासले देखाउँछ । ग्रुपजिमलाई राम्रो होइन भन्नेहरुले पनि जानी नजानी ग्रुपिजमलाई सघाइरहेका देखिन्छन् । जसले गर्दा सानो कुरा यति ठूलो विवादको रुपमा परिणत हुन्छ । यो भागवण्डाको राजनीतिले पनि त्यसलाई मलजल गरिरहेको छ ।

नेपाली कांग्रेस इतिहास बोकेको पार्टी हो । त्यसले अख्तियार गरेको राष्ट्रियता, प्रजातन्त्र र समाजवादको सिद्धान्तको अहिले पनि उत्तिकै मूल्य छ तर व्यवहारमा यो सिद्धान्त अपनाउनेहरुको संख्या भने घट्दो छ । नेताहरुले दूरदर्शी नेता बिपीको खुब गुणगान त गर्दछन्, तर उनले अपनाएको सिद्धान्त व्यवहारमा परिणत गरी देखाउँदैनन् । केहीले बिपीको विचारलाई अपव्याख्या गर्ने गरेको पनि सुनिन्छ । आफ्नो स्वार्थ अनुकूलको व्याख्याले स्थितिलाई जटिल बताउँछ । विश्वासको संकट निम्त्याउँछ । तिनीहरुले राम्रो गर्ने भनेर केही त गर्छन् तर विश्वासको संकटको कारणले अर्को पक्षले त्यसलाई स्वीकार्न हिचकिच्याउँछन् । जसको कारण अनावश्यक विवाद उत्पन्न हुन्छ ।

अहिले पार्टीमा अनुशासनको अभाव भएको नेताहरुले नै स्वीकार्ने गर्दछन् । अनुशासनको अभावमा मर्यादा भन्ने कुरा घट्दो छ । तल्लो संगठनहरुले माथिल्लो संगठनलाई औंला ठड्यार चुनौती दिन्छन्, धम्की दिन्छन् । जसले गर्दा संगठन राम्ररी जान सकेको छैन । तर त्यो जे भए पनि अहिले पार्टीले सक्रियता देखाएको छ । संगठनतिर ध्यान केन्द्रित गरेको छ । भागबण्डाको राजनीतिभन्दा सहमति र समझदारीको राजनीति गर्नेतिर नेताहरु ध्यान आकर्षित भएको देखिएको छ । यो राम्रो लक्षण हो । यस्तै गरेर नेतृत्वपंक्ति अग्रसर भए पार्टीको भविष्य सुनिश्चित देखिन्छ ।