१. देशमा कोरोना भाइरसको संक्रमण नियन्त्रणका लागि विभिन्न स्थानमा क्वारेन्टिनको व्यवस्थापन गरिएको छ । कोरोना संक्रमण भएको हुन सक्ने आशंका रहेको व्यक्तिहरुलाई क्वारेन्टिनमा राख्ने गरिन्छ भने संक्रमितहरुलाई आइसोलेसनमा राखिन्छ । यसैगरी गम्भीर अवस्थाका संक्रमितहरुलाई आईसियूमा राख्ने गरिएको छ ।

२. संक्रमण आशङ्का रहेका मात्र होइन स्वदेश प्रवेश गर्ने जो कोही पनि १४ दिन क्वारेन्टिनमा बस्नुपर्छ । अवस्था हेरी कोही घरमै क्वारेन्टिनमा पनि रहेका छन् । अरुलाई पनि असर नपर्ने गरी सुरक्षित किसिमले रहनुलाई क्वारेन्टिन भनिन्छ । तर सरकारले सञ्चालन गरेका कतिपय क्वारेन्टिनहरु असुरक्षित भएको जनगुनासो छ ।

३. क्वारेन्टिनमा न्यूनतम आधारभूत आवश्यकताहरु पूरा नभएको, उनीहरुलाई थुनुवा कैदीको जस्तो व्यवहार गरिएको, स्वास्थ्यकर्मीहरु नदेखिएको, तत्काल स्वास्थ्य समस्या पर्दा गुहार नपाइएको आदि गुनासा रहेका छन् । यसैगरी स्वास्थ्य जाँचमा ढिलाई हुने गरेको र जाँचको रिपोर्ट पनि समयमा नआएको जस्ता समस्या रहेका छन् । परीक्षण कार्यको ढिलाइले गर्दा कोरोना समुदायमा फैलिन सक्ने त्रास बढेको छ ।

४. क्वारेन्टिन सुरक्षित तथा व्यवस्थित नहुँदा आत्महत्या र वलात्कारका घटना पनि भएका छन् । संक्रमितहरु समेत क्वारेन्टिनबाट भागेका घटनाले त्यहाँ असन्तुष्टी बढेको देखिन्छ । उनीहरुलाई जब शान्तिपूर्वक बस्ने वातावरण सिर्जना हुदैन, तनाव बढ्दै जानु स्वभाविकै हो । क्वारेन्टिनमा भएको असुविधालाई सहेरै भएपनि ‘आफु पनि बचौं र अरुलाई पनि बचाऔं’ भन्ने भावना जगाउन सकियो भने मात्र तनाव कम गर्न सकिन्छ ।

५. क्वारेन्टिन के को लागि र क्वारेन्टिनमा रहनेहरुले अपनाउनु पर्ने विधिहरुको बारेमा सम्बन्धितलाई राम्रोसँग जानकारी नगराउनु, र उनीहरुलाई मानसिक तनाव कम गर्ने उपायहरुको अवलम्बन नहुँदा समस्या बढेको पाइन्छ । उनीहरुको आत्मवल बढाउन तथा धैर्यशील बनाउनु पर्दछ । यसका लागि मनोवैज्ञानिक परामर्श आवश्यक छ । क्वारेन्टिनमा जो जसरी रहेका छन् ती सबै कोरोनाबाट समाजलाई बचाउन त्याग गरिरहेका छन् भन्ने सन्देश दिनु जरुरी छ ।