१. महेन्द्र प्रकृति संरक्षण कोष अन्तर्गत झण्डै ३५ वर्ष अघि अन्नपूर्ण संरक्षण क्षेत्र आयोजना (एक्याप) स्थापना भएको हो । अन्नपूर्ण हिमालको काखमा रहेको साँस्कृतिक, प्राकिृतिक तथा पर्यावरणीय महत्वका वस्तुहरुको संरक्षण गर्ने उद्देश्यले स्थापित यो आयोजना विश्वमै नमूनाको रुपमा रहेको छ । यसैगरी पर्यटकीय क्षेत्रको रुपमा यो विश्वमा पहिरो रोजाईमा पर्ने गरेको छ ।

२. एक्यापले यो सफलता प्राप्त गर्नुमा यसको योजनाकार, संरक्षण समितिका पदाधिकारी, कर्मचारी मात्र होइन स्थानीय जनताको पनि उत्तिकै योगदान छ । वन जंगलको संरक्षण, वन्यजन्तुको संरक्षण, प्राकृतिक तथा पुरात्वात्तिक महत्वका वस्तुहरुको संरक्षण, लोक संस्कृतिको संरक्षण आदि कार्य यो आयोजनाले गर्दै आएको छ । यसैगरी आयोजना क्षेत्रमा रहेका मानवीय वस्तीलाई व्यवस्थित प्राकृतिक उपयोगको व्यवस्था, बाटोघाटो, विद्युत, खानेपानी, स्वास्थ्यचौकी, विद्यालय लगायतको क्षेत्रमा पनि सहयोग गर्दै आएको छ ।

३. अन्नपूर्ण पर्यटकीय पदमार्ग संसारमा प्रसिद्ध छ । वर्षेनी हजारौं पर्यटकहरु पदयात्राका लागि अन्नपूर्ण संरक्षण क्षेत्रमा आउने गर्दछन् । उक्त पदमार्गकै कारण पदमार्गमा रहेका ग्रामीण वस्तीहरुले विकासको अवसर पाएका छन् । होटल, व्यापार व्यवसायको बृद्धि भएको छ । धेरैले रोजगारी पाएका छन् । अन्नपूर्ण पदमार्ग यस क्षेत्रकै आर्थिक मेरुदण्डको रुपमा रहेको छ ।

४. अन्नपूर्ण संरक्षण क्षेत्र भित्र रहेपछि सो क्षेत्रका वासिन्दाले आफूले परम्परागत रुपमा गर्दै आएको वन्यजन्तुको सिकार तथा वन पैदावारको उपयोगमा अवरोध भयो । आफूखुसी गर्न नपाएपछि वेलावेलामा आयोजनाविरुद्ध आक्रोश व्यक्त हुँदै आएको पनि देखिन्छ । यस्तो हुनुमा अझै पनि प्रकृति संरक्षण सम्बन्धी शिक्षा जनमानसमा पुग्न नसकेको र यसको महत्व बुझाउन नसकिएको महशुस हुन्छ । स्थानीय जनताको आवश्यकतालाई पुरा गर्न वैकल्पिक उपायहरुको खोजी गर्न जरुरी छ ।

५. समुदायमा आधारित संरक्षण अवधारणा अनुसार स्थापित एक्याप समुदाय विपरित त सञ्चालन हुनै सक्दैन । समुदायले यसलाई शत्रु ठान्नु ठूलो भूल हो । अन्नपूर्ण संरक्षण अव आयोजना नभएर अरु कसैले सञ्चालन गर्दा त्यत्तिकै राम्रो हुन सक्छ कि सक्दैन ? संघीय, प्रदेश वा स्थानीय सरकारले यसको जिम्मेवारी लिएर काम गर्नुपर्दछ । अन्यथा बाँदरको हातमा नरिवल नबनोस्, सबैको चाहना यही हो ।