हाम्रा नेताहरू विकासको कुरा खुब गर्दछन् तर काम गर्दैनन् । उनीहरू काम गर्नुभन्दा विदेशका सयल गर्न रुचाउँछन् । प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल आफैं २ हप्ता विदेश भ्रमणमा गए । चीन सरकारको निमन्त्रणामा उनले एक हप्ता चीनको विभिन्न स्थानको अवलोकन भ्रमणमा बिताए । उनले कैलाश मानसरोवरको भ्रमण पनि गरे । ती भ्रमणहरू प्रधानमन्त्रीको तहबाट देशमा कार्यान्वयन गर्न के–कति सहायक सिद्ध हुन्छ, त्यो भविष्यले देखाउनेछ । तर अहिलेसम्मको प्रवृत्ति र परिणाम हेर्दा त्यस्ता भ्रमणहरू निरर्थक भएका देखिन्छन् । हाम्रा नेताहरू चतुर छन् । उनीहरूमा वाक्पटुता छ, बोल्न सिपालु छन् । एउटा–एउटा कारण देखाएर आफू उम्किन सक्छन् र जनताको आँखामा छारो हाल्न सक्छन् ।

एकताका सरकारले काम गरेन भन्ने आरोप आएको बेला प्रधानमन्त्री दाहालले अबदेखि सरकारको काम राम्ररी गर्ने प्रतिबद्धता व्यक्त गर्दै राम्रो काम गर्नेलाई पुरस्कार र नराम्रो गर्नेलाई सजाँयको सिद्धान्त सार्वजनिक गरे । अझ उनले कामको प्रगति प्रत्येक महिना हेर्ने भन्दै सम्झौता पनि गरे । उनले मन्त्रीसँग र मन्त्रीले सचिवसँग यो–यो कामअनुसार कसले कसको काम हेरे र कसले राम्रो काम गरेर पुरस्कृत भए? र कसले काम नगरेर सजायँ पाए त्यो अझसम्म बाहिर आएको छैन । अब त्यो कुरा सेलाउँदै गएको छ । यसअघिको सरकारले पनि यस्तै सम्झौता गरेको थियो । सम्झौता त गरियो तर त्यसको परिणाम कहिल्यै हेरिएन । सर्वसाधारण जनताको ध्यान अन्त मोड्न नेताहरूले के–कस्ता कामहरू गर्दछन् भन्ने यो एक उदाहरण मात्र हो ।

माओवादीको केन्द्रीय सभा हुँदा केन्द्रीय सदस्यहरूले नेताहरूको जीवनयापनको कुरादेखि परिवारवादको टिप्पणी पनि गरे । पार्टी अध्यक्ष दाहालको पुत्रीमोहको कुरा पनि ल्याए । तर समापनमा कसैले नसोचेको ‘जनतासँग माओवादी विशेष रुपान्तरणको अभियान’ प्रस्ताव जब आएको थियो, नेताहरूले अरु सबै कुरा बिर्से । शीर्ष नेताहरूको एउटा महŒवपूर्ण गुण यो पनि हो कि त्यसले जनता र कार्यकर्ताहरूको ध्यान अन्त मोडन सक्नुपर्दछ । कार्यकर्ताहरूलाई एउटा न एउटा अभियानमा संलग्न र सक्रिय पारिराखेका छन् र आफूले आफ्नो स्वार्थपूर्ति गरिरहेका छन् । जनतालाई उल्लु बनाइरहेका छन् । यसो गर्न सक्नु नै नेताहरूको विशेषता भएको छ ।