सरकारले वन्दाबन्दीको घोषणा गर्यो । श्रीमति, छोरी, र छोरा लमजुङ गएँ । जागिर भएकाले म जान सकिन । काठमाण्डौ नै बस्याँ । प्रायः कोठामा आफै खाना पकाउथ्याँ । व्यस्त भएको वेला भने कार्यालयको क्यान्टेनमा । यस्तै गरी बैशाख, जेष्ठ, असार महिनाहरु गएँ । श्रावणको १२ गते १००.२ डिग्री ज्वरो आयो । यो समस्या भोलिपल्ट पनि रहिरह्यो । मनमा डर र त्रास बढ्यो कोरोना संक्रमणको । श्रीमती, भाइ, सहकार्मीहरुलाई समस्याहरु सुनायाँ । कोरोनाको परीक्षण गर्न सबैले सल्लाह दिएँ । १३ गते परीक्षण भयो । नतिजा पोजेटिभ आयो । भिडभाडमा गएको छैन । कार्यालयमा त्यस्तो धेरै भिडभाड हुँदैनथ्यो । क्यान्टेनमा पनि धेरै मान्छेहरुको आवतजावत थिएन । चिन्ता थपियो ।

१५ गते महाराजगञ्जमा रहेको एक अस्पतालको बेड नम्बर ११३ पुग्यौं । त्यसको भोलिपल्ट १६ गते केएमसीको वेड नम्बर ९४ । पहिलेदेखि चिसो भयो भने खोकी लागि हाल्थ्यो । संक्रमण भएपछि श्रीमती, छोराछोरीको धेरै याद आयो । वैशाखदेखि परिवारबाट टाढा रहेकाले मनमा अल्लिनै बढी पीडा भयो । एक्लो महसुस भयो । आइसोलेसनको कोठामा बस्दा मलाई झ्यालबाट बाहिर हेरिरहन मन लाग्थ्यो । परिवार र आफन्तहरुसँग भेटन र कुरा गर्न मन लाग्थ्यो । बाहिर संसारसँग साक्षत्कार गर्न मन लाग्थ्यो । मनलाई खुला बनाएको त्यही झ्याल पनि पछि बन्द भयो । सडकमा मान्छेहरु मास्र्क नलगाई हिँड्थेँ । खाना राख्नका लागि टेबुल थियो तर मान्छेहरु खाना भुइँमा राखिदिन्थ्यो । जस्तो व्यवहार पनि सहनै पर्ने । परिवार, नातेदार कोही भेट्न आएनन् । आउन पनि कसरी । सबैतिर बन्दै बन्द छ । खाना खाने । सुत्ने । ज्वरो परिक्षण गर्ने बाहेक अरु केही काम भएन् । खाली दिमाग सैतानको घर भने झै मनमा अनेक कुराहरु खेल्थे ।

आफन्त, साथीभाइ सबै आत्तिनु हुँदैन भन्ने प्रेरणा दिन्थे तर एक्लो हुदाँको मन कसले पो बुझ्यो र । हाँस्न खोज्छु हाँस्न सक्दिन् । कोहीसँग बोल्न खोज्छु सबै डराँउछन् । टाढा भाग्छन् । कस्तो बिरामी हो यस्तो कोहीसँग पनि बोल्न पनि नपाउने । बिस्तारै मनमा खुसी कसैले खोसेको जस्तो लाग्न थाल्यो । मन उदास भयो । सामान्य बिरामी भए नातेदार र सार्थीभाइ, इष्टमित्र भेट्न आउँछन् । तर कसैको अत्तोपत्तो छैन् । साथीहरु भेट्न आउने खोज्थेँ तर पहिले आउन डराउँथेँ । नातेदारहरुको सहयोगमा मैले फोनबाटै परामर्श पनि लिए । मनका पीडाहरु सबै पोख्योँ । अनि विस्तारै मनका भावनाहरुलाई कवितामा उत्र्तान थाल्याँ । मनलाई बहलाउन विस्तारै कविता लेख्न सुरु गर्‍यो ।

मास्क र पञ्जा लगाए पनि
दोवाटोमा कुर्दे बसेको कोरोना संक्रमित भएँ म ।
हात धोई सेनिटाइजर लगाए पनि
१८ हजार ७ सय २७ मध्येको एक भए म ।
तातो पानी बेसार पानी पिएर पनि
बच्न नसक्ने प्रभावित भए म ।
गुलाफको फूलको पनि सुगन्ध नआउने
जिब्रोले पनि स्वाद थाहा नपाउने संक्रमित भए म ।
मलाई देख्दा सबै जना टाढा–टाढा भाग्छन्
अछुत कोभिड १९ प्रभावित भए म ।
२०७७ श्रावण २१ गते (आठौ दिन)
सबैसंगै भन्न पनि नहुने रैछ ।
पीडा पोख्दा मन चंङा हुने रैछ ।। १
आफ्नोलाई देख्न मनलाग्ने रैछ ।
भेट्न आउनेलाई झ्यालबाटै भएपनि
हात हल्लाउन मन लाग्ने रहेछ ।। २
जीवनमा लेखिएको मात्र हुने रहेछ ।
गुनगुनाउन सहज होला, गीत नै
गाउँन कठिन हुने रहेछ । । ३
डाक्टर, नर्स, आफन्त र
साथीभाइको प्रेरणा आवश्यक पर्ने रहेछ ।
आत्मबल, मनोबल, आवश्यक पर्ने रहेछ ।
आत्मबल, मनोबल, आवश्यक पर्ने रहेछ । । ४
२०७७ श्रावण २२ गते (नवौ दिन)

यस्तै–यस्तै धेरै भावनाहरु लेख्याँ । १४ दिन पछि अस्पतालवबट मुक्त भयो । तर कहाँ जाने ? कोरोना परीक्षण पनि गरेको थिएन् । परीक्षण नगरि घर जाने कुरा भएन् । अब एक साता घरमा बसेपछि मात्र कोरोनाको परीक्षण गर्ने रे । भाइसँग सल्लाह गरी एक होटलमा बस्न गयाँै । होटेलमा पनि सीधैं वास नदिने रहेछन् । विदेशवाट आएको हो । एक साता क्यारेन्टिनमा बस्न आएको भनि कुरा मिलाइयो । होटेलमा आएको पहिलो दिन अल्लि मन शान्त भयो । कोठा एकान्त भएकाले निन्द्रा राम्रो लाग्यो । भाइको कोठा नजिकै भएकाले भाइले खाना ल्याउथ्यो । टाढैबाट छोडेर जान्थ्यो । एक दुई दिन ठिकै भयो । तेश्रो, चौथो दिन फेरि ज्वरो आयो । होटेलको कोठामा बाहिर निस्कन पनि मिलेन । केही समस्या भयो भने के गर्ने होला मनमा झनै पीडा भयो । जसो तसो ज्वरो ठिक भयो । होटेलमा बसेको सातौ दिनमा २ भाद्र चिनजानको अस्पतालमा गएर कोरोना परीक्षण गरियो । ३ गते रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । मन शान्त भयो ।

दोश्रो जीवन पाए जस्तो लाग्यो । सामानहरु प्याक गरी भाइको कोठातर्फ लाग्यौँ । खाना खाई आफ्नै कोठातर्फ हानियौँ । कोठा धेरै दिन नखेलेकाले ढुसी आएछ । सरसफाइ गर्न पुरै दिन लाग्यो । एक दिन बाहिर गएर तरकारीहरु किनेर ल्याएको छु । आज १० गते भयो कतै निस्केको पनि छैन् । कसैलाई भेटेको पनि छैन् । श्रीमती, छोराछोरी लमजुङ । आफन्तहरु पनि टाढा टाढा । जीवनमरणको अवस्थामा सहयोग चाहिने तर अझै पनि एक्लै छु । कोरोनाका कारण फेरी कर्पुm लाग्न थालेको छ । समुदायमा संक्रमण फैलिएकोले म जस्ता कयौं व्यक्तिले दुःख पाउने हुन् । कहिले कोरोनाको समस्या समाधान होला र मेरो श्रीमती, छोराछोरीसँग अँगालो मार्न पाउँछु मनमा प्रश्न चिन्ह लागिरेहको छ । कोरोना संक्रमण भएर मुक्त भएका नाताले यहाँहरुलाई केही सल्लाहहरु दिन चाहन्छु ।

आइसोलेसनमा रहँदा

• नियमित कागतीपानी पिउने गरेमा फोक्सोमा असर नगर्ने रहेछ ।
• मनमा डर लिनु नहुने रहेछ । जतिबढी डर, चिन्ता लियो त्यति शरीर गल्ने रहेछ ।
• काम गरिहरने व्यक्ति लामो समय सम्म कोठामा काम नगरिबस्दा नदुखेका हात, गोडा, शरीर पनि दुख्ने रहेछ । नाक वन्द हुने । श्वास फेर्न कठिन हुने । विनाकारण टाउँको दुख्ने रहेछ । त्यसैले आफूले आफैलाई माया गर्ने । नियमित व्यायाम र अभ्यासहरु गर्नु पर्ने रहेछ । जसले गर्दा शरीर र मन स्वस्थ्य रहन सहयोग गर्ने रहेछ ।
• समुदायमा अन्य व्यक्तिहरुले मलाई कोरोना सारेको हो भनि दोषारोपण गर्ने रहेछन् । यसमा के म दोषी हो र ? आफुले आफैलाई दोषी ठान्नु नहुने रहेछ ।

घरमा आए पछि:

• आफू बसेको घरमा कोही मान्छेहरु पनि बोल्न आएनन् । अझै पनि टाढा–टाढा भइरहेका छन् । भाग्ने गर्दछन् । अझै पनि कोरोना सर्छ जस्तो गर्दछन् । यो रोग जो सुकैलाई पनि लाग्ने गर्दछ । आज मलाई लाग्यो । निको भयो । तर भोलि उनीहरुलाई लाग्न सक्छ । त्यसैले यो रोग सम्बन्धि गलत बुझाईलाई हटाउन हामी सबैले सहयोग गर्नुपर्ने रहेछ ।
• सामाजिक घृणा होइन माया र सद्भाव चाहिने रहेछ । मेरो आफन्त र परिवार टाढा छन् अझै पनि व्यक्तिहरुले म प्रति हेर्ने दृष्ट्रिकोण नकारात्मक छ ।
• आफूले आफैलाई माया गरौं। टाढा भए पनि परिवार र आफन्तहरुसँग सम्र्पकमा रहीरहौं । बिस्तारै समस्या कम हुदै आउनेछ ।

अन्त्यमा म संक्रमण भएको वेला मलाई प्रेरणा दिनु हुने सम्पूर्ण आफन्त, साथीभाइ, नातेदारहरु, कार्यलयका साथीहरु प्रति आभार प्रकट गर्दछु ।