आफ्नै बाबु गुमाएको जनयुद्धलाई , जनयुद्ध दिवसको रुपमा कसरी मानउन सक्छु र कमरेड ?
नेकपाले फागुन १ लाइ जनयुद्ध दिवस मनाउने निर्णय गरिरहंँदा म पनि नेकपाकै एक परिपक्व कार्यकर्ता भएको हैसियत ले पार्टीको निर्णयलाई मान्नुपर्ने हुन्छ तर कमरेड हरु माफ गर्नुहोला म त्यही पार्टीको एउटा कार्यकर्ता भएरै पनि जनयुद्ध दिवस मनाउन सक्दिन ।
तत्कालीन माओवादी विद्रोहीको गोलि लागेर बाबा मारिनु भएपछि नवलपरासीका एकजना नेताले ठूलोरुख ढाल्दा सानो रुख ढलेको प्रतिकृया दिए । आज पन्द्र वर्ष भयो त्यो रुख ढलेर थिचिएको पीडा हाम्रो परिवारले भोगिरहेको छ । हामीले बारम्वार भनिरहेका छौं हाम्रो छाहारी बनेको सानो रुख किन ढालियो ? ठूलो रुख ढालेर तपाइंको अगाडिको बाटो सफा र छ्रयांग्ग भएको होला ,पद प्रतिष्ठा शान शौकत तपाइँले पाउनु भयो होला कमरेड तर हाम्रो अवस्थाप्रति के तपाइं संवेदनशील कहिल्यै बन्नुभयो कि भएन ?
नवलपरासीको सुनवल प्रहरी चौकी अगाडि पुग्दा अझै पनि मेरो बाबाको रगतको गन्ध आउंछ ,कताकता मानसपटलमा त्यही दिनको याद नाच्छ । सानो चियाको टंकी पछाडि बाबाको रक्तरञ्जीत लाश । उफ ! त्यही चौकी अगाडि उभिएर भक्कानिन मनलाग्छ । छट्पटि, त्रास ,आतंक,पीडा, व्यथा, कथा, आक्रोश र आंशु एकैपटक उम्लेर आउँछ । प्रत्येक पटक सुनवल पुग्दा बाबाको यादमा दुइ थोपा आंशु प्रहरी चौकी अगाडि उभिएर खसाल्छु र भन्छु बाबा तपाईंले त छाडेर जानुभो तर हामीले त्यो पीडालाई कहिल्यै भुल्ने सक्दैनौं ।
समयले यसरी एउटा खेल खेल्छ हामीले सोंचेका थिएनौ । हामी हरेकपल भित्र रोएर बाहिर हाँंसेका छौँ ।२०६० साल कार्तिक नौ गते विहान एउटा उन्मादी वन्दुकले हाम्रो बाबाको छाती छेड्यो । न योद्धा न सुराकी ,चिया पकाएर परिवारको भोक टार्ने भोजराज ज्ञवालीलाइ कमरेड हरुले निशाना बनाए ।
भोजराज ज्ञवालीले सुनवल चौकी अगाडि चिया पकाउनुहुन्थ्योे ,त्यही चियासंगै उनको परिवारको रोजीरोटी चल्थ्यो । विहानै आफ्नो चियाको टंकीमा पुग्ने एउटा स्टोभ ,दिउरी ,चिनी ,चियापत्ति दूधको जोहो गरेर बाबाले सांझ विहान चिया पकाउने र त्यही चियामा आफ्नो परिवारको भविष्य खोज्नु हुन्थ्यो ।
प्रहरी चौकी अगाडि उनको चिया पसल भएका कारण पनि सुनवल प्रहरीचौकीको प्रहरीहरु पनि भोजराजको पसलमा चिया पिउंँथे हरेक विहान आउने पत्रपत्रिका हेर्ने गर्थे । भारतको आसाममा लामो समय बसेका भोजराज आफै पनि चियाका पारखी हुनुहुन्थ्यो र सबैका लागि भोजराजको चिया पसल प्रिय थियो । तर नियतिले त्यही चिया पसल भोजराजको मृत्युको कारण बन्यो ।
द्वन्द्वका घाउ देश भरी अनगिन्ती छन । जहां पुग्दा पनि एक न एक जना आफु जस्तै पीडामा रोएको भेटाउंँछु । जसले कुरा गरे पनि आफ्नो पीडा बल्झेर आंखा रसाउँंछन । हामीले भोगेका पीडा अरुले पनि भोग्दै छन् पीडा सबैका उस्तै उस्तै हुन भन्ने लाग्छ ।
बाबालाई जतिवेला गोली हानियो त्यतिवेला भाइबैनीहरु भर्खर आफ्नो भविष्य खोज्दै थिए । बाबा भारतबाट नेपाल फर्किएर आएपछि हामी धेरै खुशी भएका थियाँै ,मुग्लानका लामो समय वसेर फर्केका अभिभावक बाबा हाम्रो आशाको केन्द्रविन्दुको रुपमा रहनु भएको थियो । बाबा सुनवल प्रहरी चौकी अगाडिको सानो काठको टंकीमा परिवारको सुख र समृद्धि खोज्दै हुनुहुन्थ्यो ।
बाबालाई जतिवेला गोली हानियो त्यतिवेला भाइबैनीहरु भर्खर आफ्नो भविष्य खोज्दै थिए । बाबा भारतबाट नेपाल फर्किएर आएपछि हामी धेरै खुशी भएका थियाँै ,मुग्लानका लामो समय वसेर फर्केका अभिभावक बाबा हाम्रो आशाको केन्द्रविन्दुको रुपमा रहनु भएको थियो । बाबा सुनवल प्रहरी चौकी अगाडिको सानो काठको टंकीमा परिवारको सुख र समृद्धि खोज्दै हुनुहुन्थ्यो । भल्किरहेको चियामा परिवारको सुख देख्ने भोजराजलाई भारतबाट नेपाल फर्केको डेढ वर्ष पनि आफ्नो देशमा बांच्न दिएन नियतीले ।
समयले डेढ दशक नेटो काट्यो तर पनि आमा हरु भाइबैनी र म आफैका आंखा ओभाना छैनन् । अझै पनि यो घाउ निको भएको छैन र कहिल्यै निको नहुने चोट बनेर मनमा गढेको छ । बाबाको यादमा सानिमा सीता ज्ञवालीले नवलपरासीको सुनवल छाड्न सक्नुभएको छैन । पन्द्र वर्ष देखी भाडामा बसेर परिवारलाई हुर्काउने बढाउने र पढाउने गर्नु हुन्छ । मेरी आमा यमकला ज्ञवाली जीर्ण घर कुरेर गुल्मीको थोर्गा गाउँमा हुनुहुन्छ । पढेलेखेका भाइबैनिहरु बेरोजगार छन् । तर हामीलाइ हाम्रो अवस्था सोध्ने केही छैन ।
बाबाको सम्झनाले सीता ज्ञवाली सुनवलमा ,यमकला ज्ञवाली र कृष्ण ज्ञवाली गुल्मीमा ,प्रकाश र विनोद भैरहवामा ,सुशीला अन्जु हरु गैंडाकोट र चितवनमा सुकसुकाउंँछन र चित्त बुझाउंँछन् । हुन पनि आंशु बगाउनु बाहेक हाम्रो भाग्यमा के छ र ?
बाबाले बनाउन शुरु गरेको घर नवलपरासीको सुनवलमा अधुरो छ त्यसलाइ पूरा गर्न सकेका छैनाँै । गुल्मीमा घर जीर्ण छ, गोठ भत्किएको छ त्यसको मर्मत हुन सकेको छैन । भन्ने ठाउं छैन र भनेको पनि सुनिंदैन । शहरतिर अनेकौं संघ संस्थाहरु छन दुखीलाई सहयोग गर्छन रे भनेको सुन्छौं तर हामी माझ कोही आउंँदैन ।
यी पन्द्रवर्ष हरुमा हामीले अनेकौं पीडा भेगेका छौँ कति रात हाम्रो परिवार भोकै सुतेको छ । पीडा, व्यथाका आंशु बगाएका दिनहरु त सधैँ छन् । हाम्रो दुःख देखेर आत्मसन्तुष्टि लिनेहरु पनि हामीले देख्यौं यहाँ सम्मकि द्वन्द्व पीडितको केही सहयोगमा हाम्रा सोझा आमाहरुसंग कमिशन खाने हरु पनि हामी माझ नै छन् ।
यतिवेला सरकार जनताको छ । कम्युनिष्टहरु आफुलाई जनताको सरकार भनेर दावी गर्छन् । हाम्रो सबै परिवारले सधैँ कम्युनिष्ट पार्टीको सूर्य चिन्हमा भोट हाल्छ र त्यहीपार्टीको सरकार छ । यतिवेला त्यही हाम्रो परिवारको सूर्य चिन्ह मेरो बाबालाई गोली हानेर ढलाउने कमरेडहरु संग मिसिएको छ । म पनि सचेत कार्यकर्ता हुं अवश्य पनि कम्युनिष्ट हरु एक हुनुपर्छ भन्ने मान्यता म भित्र छ ।
हो पीडा देशै भरी छ जनयुद्धमा भविष्य देखेर होमिएका हजारौँ शहीद,घाइते,वेपत्ता ,अपांगका परिवार पनि हामी जस्तै पीडामा रुन्छन् भक्कानिन्छन् घाउ त उनीहरुका पनि उस्तै हुन् राज्यले सबैप्रति न्याय गर्नु पर्छ ।
तर वैचारिकयुद्ध लडेकाहरु त युद्धका योद्धा थिए तर मेरो बाबा न कुनै राजनैतिक पार्टीका कार्यकर्ता थिए ,न कसैको बन्दुक बोकेर हिंडने योद्धा थिए र न राज्य को कुनै निकाएमा थिए न कुनै सुराकी नै । सामान्य नागरिक अनाहकमा मारिएको पीडा कस्तो हुन्छ हाम्रो परिवारमा आएर जो कोहीले बुझ्न सक्छ ।
हो मैले यो कुरा लेखिरहँदा पार्टीले जनयुद्ध दिवस मनाइरहेको छ । पार्टी एकताको शन्देस दिन जनयुद्ध दिवस आवश्यकता पनि हो तर जुन जनयुद्धले निर्दोष मेरो बाबालाई छातिमा गोली ठोकेर हत्या गरेको छ आमा हरुको सिन्दुर ,खोसेको छ ,हामीलाई टुहुरो पारेको छ त्यस्तो जनयुद्ध दिवसको रातो अविर निधारमा लगाएर म कसरी बाबा प्रति सांचो श्रद्धाञ्जली अर्पण गर्न सक्छु र ?
माफ गर्नुहोला कमरेडहरु म आफ्नै निर्दोष बाबा खोसिएको जनयुद्ध लाई जनयुद्ध दिवसको रुपमा कसरी मनाउंन सक्छु र ?
कृष्ण अन्जान ज्ञवाली गुल्मीका कृयाशील पत्रकार हु्न् ।सं.
Related News
सम्बन्धित समाचार
जून ओर्लेको रात र त्यसको आलोक
नयाँ बिहानी: आदर्श समाजको २९ औं वर्ष
गण्डकी प्रदेश प्रशिक्षण प्रतिष्ठानका ४ वर्ष र आगामी कार्यदिशा
राणा कालमै हलो जोत्ने क्रान्तिकारी पं. मुक्तिनाथ
पाब्लो नेरुदा : जनकवि तथा क्रान्तिकारी नेता
hero news full width
मुख्य समाचार
कतारी अमिरलाई ‘रुद्रकली’ र ‘खगेन्द्रप्रसाद’ !
फेवातालमा दुर्घटनामा परेका ५ जनाको उद्धार
वैशाख ११, २०८१लोकतन्त्रका १८ वर्ष : लोकतन्त्रले छोएन लोकलाई
वैशाख ११, २०८१कामचलाउ सरकारको आयु लम्बियो
वैशाख ११, २०८१गण्डकी सरकारविरुद्दको मुद्दा हेर्दाहेर्दैमा, आज टुंगो लागेन
वैशाख १०, २०८१कतारी राजा नेपाल आउने दिन भोलि सार्वजनिक बिदा
वैशाख १०, २०८१